In de verte van dit witte blad
wil ik kijken, weemoedig, nog
voor ik het beklad.
Laat me liggen in open poriën
waarin zwart mijn moed bezinkt.
Laat me liggen tussen regels
van niet uit te wissen inkt.
Ontdoe me van mijn kleren,
overtollig zijn dekens nu ik
me zal laten verteren, laten lezen
de tekens door jouw uitdrogende blik.

Ik ben de inkt, jij de killer.
Jij de huid, ik de viller.